Wolven sporen?

Leah liep over het grasveld terwijl grote sneeuwvlokken op haar warme lichaam vielen en als water wegrolde. Ze bleef stilstaan op een bepaalde plek en boog zich voorover .. ze zag een pootafdruk in de dikke laag sneeuw. Ze hield haar adem in terwijl ze langs de rand van de afdruk ging met haar vinger. Ze ging in de sneeuw zitten terwijl ze heel even rilde en toen weer naar de afdruk keek. 'Wauw ... bizar.' zei ze zachtjes. Ze keek snel om zich heen en keek toen weer naar de poot, voor haar uit liep het spoor door en verdween opeens in het niets. Ze kroop op handen en knieën langs het pootafdruk spoor en beet op haar lip, meestal kon het haar niet zoveel schelen maar waarom zorgde deze afdrukken ervoor dat ze iets miste? Dat er iets schuil ging. Met een buitengesloten gevoel bleef ze stil staren en voelde tranen prikken. 'Jezus, Lee .. hou op.' zei ze hardop tegen zichzelf.

Lucas zat op een steen niet veel verder van waar Leah de wolven poten had zijn verdwijnen. Hij keek voor zich uit en legde zijn hand in zijn nek,net op de plaats waar de tatoo van de familie zat,een klein tribal tatoo met verschijdene kringen in. Toen hij een meisje zag verschijnen moest hij even lachen,ze deed wel wat raar,waarom kroop ze op haar handen en knieën. Hij krabte even door zijn haar en keek met een verbaasde blik naar het meisje. Hij stond op en liep naar haar toe. "Mag ik erbij komen zitten"vroeg hij met een grijnsje aan haar. Wist dit meisje wel wat ze was? Ze droeg de geur,maar het leek er niet op dat ze al was veranderd. Even fronste Lucas maar keek haar dan weer aan.

Leah schrok van de jongen die opeens bij haar was komen staan. 'Eeh .. tuurlijk?' vroeg ze aarzelend. Ze zakte op haar kont en voelde het sneeuw in haar kleding trekken. 'Jakkes .. ' zei ze lachend met een vreemd gevoel. Ze schoof de sneeuw doelloos opzij en klopte naast haar. 'Als je nat wilt worden kun je komen zitten ... anders zul je toch echt moeten blijven staan.' zei ze met een glimlach. Ze richtte zich weer op de wolvenpoot voor zich en streek er weer langs met haar vinger, een diepe zucht ontsnapte uit haar keel en maakte haar gek. 'Aan gezelligheid heb je bij mij niet echt veel ..' mompelde ze toen verontschuldigend. 'Ik ben trouwens Leah ...' voegde ze er snel aan toe. Ze veegde wat sneeuw van haar arm -het sneeuw was al gesmolte- en schudde haar bruine haren wild. 'Ik word gek van al dat water .. nou ja .. sneeuw.' zei ze lachend. Ze keek omhoog naar de jongen en wachtte op een reactie.

Lucas keek haar aan en grijnsde eventjes. Hij zette zich neer en meteen begon ook de sneeuw te smelten. "Wel daar zal ik nu is opletten,of je een gezellig type bent"zei hij met een grimas. Hij geeuwde even. "Zit je hier trouwens al lang"vroeg hij dan aan haar en wachte even af. Hij keek met zijn donkerbruine ogen naar het sneeuwlandschap. "Oh aangenaam Leah, ik ben Lucas"zei hij vriendelijk tegen haar. De sneeuw die hij in zijn handen had smelte natuurlijk niet heel snel,maar toch weer snelller als normaal. Toen liet hij het water van zijn hand aflopen en keek haar weer aan. Een scherpe geur trof hij bij haar aan. De geur van Michael. "Ken je Michael"vroeg hij verast aan haar. "Sorry dat ik zo veel vragen stel"zei hij dan verontschuldigend tegen haar.

Leah grijnsde droog naar Lucas, ze mocht hem wel. 'Nee, ik zit hier niet zo heel lang .. dit wolven spoor trok mijn aandacht.' antwoordde ze beschamd. Ze bestudeerde hem terwijl hij naast haar was komen zitten, 'O, leuk je te zien Lucas.' zei ze rustig. Ze zag de sneeuw in zijn handen smelten en glimlachte zelfgenoegzaam, hij was net als haar ... maar wát was zij dan? Ze trok haar knieën op, en trok een scheef gezicht toen Lucas over Michael begon. 'Michael? Die ken ik niet zo heel goed ... Ik heb hem slechts ontmoet. Er was ook ene Sam bij ..' zei ze luchtig alsof het haar niets deed. Ze dacht terug aan de dag in het bos en huiverde. Michael en Sam spraken zo goed met elkaar, alsof ze elkaar al jaren kende .. het ging over vreemde dingen. Leah snapte er niets van en voelde een brok in haar keel komen. 'Ze waren samen aan het praten, ik ging weg.' zei ze haperend. Ze kon er niet tegen dat ze het niet begreep, het enige wat ze nog begreep was dat er een roedelwolven bestond ... én weerwolven. Ze streek weer met haar hand over het spoor en veegde er toen met een verwoed gezicht overheen.

"Die zul je hier wel meer zien hoor,die sporen"zei hij tegen haar en legde zich neer in de sneeuw,met zijn handen onder zijn hoofd. Hij had geen last van de koude,aangezien hij alles liet smelten onder hem. "Dankje dat e me dat vertelde"zei hij tegen haar. Even merkte hij op dat haar emotie's veranderde,ze huiverde om iets was ze bang ? "Leah weet je wat je bent"vroeg Lucas dan opeens aan haar en kwam even recht,al steunend op zijn ellebogen. Hij wachte op een antwoord,als ze het niet wist. Was het zijn plicht dan om te zeggen wat ze was? Of van de leraren hier? Hij wist het niet,maar hij zou wel eerlijk tegen haar zijn,als ze het aan hem zou vragen.
Ze wist toch op wat voor school ze zat,als ze dat wist moest ze toch ook weten wat ze zelf was?

Leah knikte alelen naar Lucas die op het sneeuw was gaan liggen dat onder hem kraakte. Ze luisterde naar zijn stem en schrok lichtelijk, die vraag had ze eerder gehoord. 'Ja, ik weet dat ik altijd een warmte bron ben en veel mensen vinden me mooi ... dat is wat ik ben en dat weet ik.' atwoordde ze wanhopig. Ze draaide zich om naar Lucas en bekeek zijn bespierde gestalte, waarom waren al die jongens hier zo gespierd? Ze was zelf ook niet bepaald een krielkip maar de jongens waren hier gewoon abnormaal gespierd. Ze bestudeerde Lucas' gezicht om enkele veranderingen te vinden maar ze merkte niets. 'Weerwolf.' zei plots een stem in haar hoofd. Ze keek verwilderd op en liet haar hand in de aarde zakken die ze vervolgens fijnkneep. 'Weerwolf.' antwoordde de stem weer. Leah snoof boos en probeerde het woord niet meer in haar gedachte te laten komen, dit kon niet waar zijn. Ze staarde weer naar Lucas en wachtte geduldig.

Lucas keek haar aan en fronste even. "Ja maar buiten dat,want dat ben je ook wel"vroeg hij aan haar. Hij legde zijn armen over elkaar en sloot even zijn ogen. Een normale weerwolf kon gedachten delen met een andere weerwolf,dat kon elke weerwolf dus. Hij beet even op zijn lip en opende dan weer zijn ogen. "Is er wat"vroeg hij en hij kwam weer recht,de plek waar hij gelegen had,was nu weer helemaal groen door de warmte die hij afgaf. Nog steeds wist hij niets,toch allesins niet veel van Leah,en dat vond hij niet leuk.

(sorry inspiloos)

Leah keek Lucas droog aan terwijl ze haar handen over haar oren zette en zich concentreerde op de sneeuw die voor haar uitstreek. Toen ze er zeker van was dat het stemmetje ophield keek ze Lucas blozend aan. 'Eh, nee er is niets.' meldde ze twijfelend met hese stem. Ze veegde weer over het gras waar het sneeuw in water veranderde als ze haar hand er te lang op liet zitten en draaide zich toen geheel naar Lucas om. 'Ik weet niet wat ik ben. Behalve wat ik hem opgenoemd.' zei ze aarzelend. 'Ik weet dat ik erg handig ben, dat ik meer kracht been zit dan normale mensen en dat ik mensen soms afstoot.' ratelde ze verder. Ze keek spiedend naar Lucas, hij maakte meer bij haar los dat ze wilde. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek Lucas boos aan, 'Wat wil je nog meer weten? Wat verawcht je nu van me?' vroeg ze.

Lucas keek haar aan en zuchte,moest hij dit nu echt doen? Hij keek naar de grond,toen ze zich omdraaide naar hem keek hij haar dan ook weer aan en zuchte even. " Leah,
ik ben niet de juiste persoon die je dit moet zeggen, ik weet wat je bent ,maar je zult het niet accepteren"zei hij tegen haar. Hij stond op en klopte zijn broek af en keek haar even aan. Als ze het echt weten wou,dan zei hij het wel,maar voor nu zweeg hij.
Hij keek haar kort aan en wende dan zijn blik weer af. "Misschien is het beter dat ik ga"zei hij dan ook tegen haar.

Leah kwam met een ruk overeind en landde licht op haar voeten. 'Weerwolf.' fluisterde ze. 'Dat is het hé, weerwolf.' zei ze wat harder. Haar kaak verstrakte terwijl ze dit zei en ze haalde diep adem, 'Het is oké .. ik sluit er vrede mee ..' zei ze twijfelend. Ze keek naar haar hand en bestudeerde de adertjes die eroverheen liepen. 'Weerwolf, ik heb het goed hé ... Michael en Sam hadden eht erover. Sam vroeg of ik ook een weerwolf was. Ik snapte het niet.' zei ze verward. Ze wist zichzelf geen houding te geven en sloeg haar arm maar om haar middel heen. 'Maar hoe? Hoe kan dat?' fluisterde ze weer. Ze hield haar adem in en voelde haar lichaam licht trillen, alle emoties die ze had opgekrompt wilde eruit!

Lucas keek haar aan en knikte tegen haar. "Als je bewijs wil dat ik er een ben,ik laat het je zo zien,die poot afdruk is afkomstig van mij"zei hij tegen haar. Hij nam een klein meisje uit zijn zak en sneed daar mee in zijn arm,even droop daar bloed vanaf maar dan heelde het weer. "Zo dat is bewijs genoeg"zei hij. "Hoe het gekomen is,misschien zit dat in heel je familie,of misschien ben je ooit gebeten door een weerwolf"zei hij tegen haar. Hij wist het niet waarom zei een weerwolf was. "Zolang je er vrede mee hebt,is het goed"zei hij.

Leah keek naar Lucas die in zijn arm sneed, dat had ze ook aan Taylor laten zien. De wond heelde snel, net als bij haar. Ze rilde even en tuitte bedachtzaam haar lippen, 'Vroeger toen ik klein was ben ik gebeten.' zuchtte ze. Ze dacht aan de grote wolf die ze eerst nog zo lief had gevonden, ze wilde hem even aaien maar opeens was ze in haar arm gebeten en was niemand in de buurt om haar te helpen. Sinds die tijd zijn haar ouders haar gaan ontwijken en ze herinnerde zich er nog maar weinig van. 'Dus toch.' zuchtte ze. 'En, het is misschien een rare vraag maar .. kan je werkelijk in en wolf veranderen?' vroeg ze ademloos. Ze balde haar handen tot vuisten en staarde naar de grond, haar bruine haren hingen als een gordijn voor haar gezicht.

Lucas keek haar aan en kraakte zijn nek even. Toen ze zei dat ze gebeten werd knikte hij even naar haar. Toen ze vroeg of ze ook werkelijk konden veranderen keek hij haar aan. En je hoorde dan ook een scheurend geluid,en opeens stond daar een donker grijze wolf voor haar neus. 'Als dit je vragen beantwoord' dacht hij naar haar. Hij legde zich neer en keek haar met zijn donkere ogen aan. Nu leek hij een veel te grote teddybeer die niemand kwaad deed. Hij rolde even om en lag dan even dom op zijn rug te kwispelen. De grijns stond ook op zijn snuit,aangezien die er niet aan mocht ontbreken.

Leah keek met grote ogen naar Lucas die in een oogwenk in een grote wolf was veranderd. Ze hield haar adem geschokt in en zag in een flits de vage herinnering weer voor zich, 'Wauw.' was het enige wat ze kon uitbrengen. Ze hoorde Lucas in haar gedachte en liet een vrolijke lach horen. 'Ge-wel-dig!' zei ze lachend. Ze knielde bij de grote teddybeer neer en kriebelde door zijn grijze vacht. 'Ach wat schattig! Als ik er ook zo uit kom te zien ben ik vast oer lelijk.' mompelde ze. Ze kriebelde nog meer door de vacht van de veels te grote grijze wolf en deed toen een stap achteruit. 'Hmmm, als ik weer hoe ik het onder controle kan krijgen sluit ik er genoeg vrede mee.' zei ze terwijl ze schuin naar Lucas glimlachte. 'Bedankt. Nu snap ik het eindelijk.' zuchtte ze.

Het gekriebel in zijn vacht deed goed hij grijnsde nog steeds even. Toen ze zei dat ze vast lelijk zou worden hield hij zijn hoofd schuin en keek haar met glanzende ogen aan. 'Je gaat vast niet lelijk worden Leah,weldra eens je verandert bent,zul je een prachtige weerwolf worden'zei hij weer in gedachten tegen haar. Hij rolde toen weer om en keek haar weer aan. 'Waneer je les begint,zul je het onder controle leren houden'dacht hij dan weer naar haar. Hij schudde zijn grote grijze kop even uit gaapte dan weer is,en daar werden zijn glanzende maar scherpe tanden zichtbaar.

Leah knikte alleen maar naar Lucas en bestudeerde de wolf, kon ze nu ook maar veranderen. Ze deed plots een stap achteruit toen Lucas zijn scherpe tanden leit zien. 'Je gaat me toch inet bijten hé? Ik heb al genoeg nachtmerries gehad door die andere wolf.' zei ze droog. Ze ontspande zich een beetje en wierp jaloerse blikken op Lucas. 'Hmm, jij bent de eerste die het te weten zal komen als ik ben veranderd.' zei ze met een grijns. Ze draaide zich op gewekt naar hem om en tuitte haar lippen weer, 'Dus Sam het wel gelijk. Wat ben ik toch weer een sukkel.' mompelde ze. Ze liet zichzelf weer in de krakende sneeuw zakken en begon alles moeizaam te verwerken.

(inspiloos sorry :s)

'Ik bijt aleen als je het vraagt'dacht hij naar haar en grijnsde even. Hij keek haar aan en schudde zichzelf dan helemaal uit. 'Dat lijkt me wel leuk'dacht hij. Hij legde zichzelf naast har neer en sloot zijn ogen een hele lange tijd. Sam had gelijk,over dat ze een weerwolf was,tja veel anders kon het niet zijn,want anders zat ze niet op deze school. 'Je kan nu ook al veranderen hoor,en als je snel kwaad word,al helemaal,ik zelf controleer het,meestal als ik me verveel,dan verander ik,of als ik kwaad word'dacht hij. Hij spitste zijn oren omdat hij wat hoorde,maar dat bleek een of andere weerwolf te zijn,die hun op wou jagen. Typisch stoer doenerij.

Leah keek Lucas lang aan, 'Boos? Ik kan niet snel boos worden.' zei ze wanhopig. Ze grijnsde om zijn gedachte, 'Zo dus jij heb het al helemaal in de hand?! Gaaf!' zei ze lachend. Ze keek spiedend om zich heen toen Lucas-wolf zijn oren spitste en liet het maar voor wat het was. 'Hmm, boos worden.' zei ze zacht. Ze sloot haar ogen en dacht aan dingen waar ze normaal boos van zou worden ... ze eindigde in een lachstuip en sloeg haar hand voor haar mond. 'SOrry .. kun je misschien even helpen?' vroeg ze lachend. Ze probeerde zichzelf weer onder controle te krijgen en dacht aan hoe Lucas snel kon veranderen ... later kon ze dat ook. Ze keek afwachtend naar Lucas, hoe zou haar kunnen helpen? Hulpeloos bleef ze naar de grijze wolf staren.

Lucas keek haar aan en grijnsde. Hij porde met zijn neus in haar zij en keek haar dan even droog aan. 'Dan moet ik je pijn doen,en dat doe ik niet,je zult moeten wachten'dacht hij naar haar. Hij zou niet iemand pijn doen,om de verandering de versnellen. Hij keek haar aan en keek haar even aan. 'Maar misschien door het feit dat je iemand redden wil,lukt het soms ook'dacht hij weer naar haar. Hij gaf haar droog een vriendschappelijke lik over haar gezicht en keek haar dan lachend aan.

Leah schudde haar hoofd, 'Het maakt niet uit! Probeer het maar! Val me aan! Ik heb er alles voor over! Bovendien genees ik snel!' zei ze lachend. Ze stopte meteen met praten toen ze in haar zij werd gepord en een lik over haar hoofd kreeg. 'Jakkes! Lucas!' zei ze lachend. Ze stapte achteruit en keek hem aan terwijl ze haar gezicht afveegde met de rug van haar hand en haar tong uistak. 'Kom maar op wolf-figuur!' zei ze lachend teriwjl ze in aanvals houding ging staan ... het was hilarisch.

Lucas grijnsde en keek haar aan. Hij sprong recht en ontbloote zijn tanden naar haar en liet een ijzige grom horen naar haar. Dan liep hij naar haar en haalde haar simpel onderuit en zette zijn poot op haar schouder en gromde weer naar haar. Hij zette zijn nagels in haar schouder en duwde harder dan eerst op haar schouder. 'Als ik je pijn doe,zeg het dan'dacht hij naar haar. Toen beet hij in haar andere schouder,maar nog niet echt heel hard. Als ze hier niet kwaad om werd dan wist hij niet wat hij moest doen.

Leah liet een hoge gil horen toen ze werd aangevallen door Lucas, ze voelde de pijn eerst neit maar het trok langzaam verder door haar lichaam. Wild begon ze te spartelenen en voelde Lucas nog een keer in haar schouder bijten. 'Ja, ik genees wel.' mompelde ze. Ze begon weer te gillen en duwde de wolf hard van zich af. Ze stond hijgend op en keek verwilderd uit haar ogen, 'Stom beest!' riep ze opeens uit. Ze had de gedachte van de grote weerwolf die haar beet weer voor zich gezien, het speelde zich als een filmpje af en maakte haar steeds kwader. 'Jij .. jij!' schreeuwde ze. Ze begon over haar hele lijf te trillenen greep naar haar hoofd. 'Ik zal je ...' schreeuwde ze weer. Ze haalde schokkerig adem en keek Lucas-wolf aan.

Lucas voelde zich meteen schuldig over wat hij had gedaan,maar ze had erom gevraagd. "Wat ik"zei hij krachtig tegen haar en haalde weer uit naar haar en beet in haar arm. Hij keek haar kwaad aan,allesins zo leek het,maar echt kwaad was hij niet. "Wel komop,vecht terugnof ben je zo laf"gromde hij naar haar en deed een schijnbeet naar haar. Hij zette zich weer in een vecht houding en duwde zijn nageld de grond in. De maan viel recht op zijn ogen dat gaf hem nog een extra krachtboost.

Leah snoof en wilde net slaan toen Lucas alweer in haar arm had gebeten. Diep van binnen wilde ze niet schelden en hem er niet de schuld van geven, ze wist dat hij het niet zo bedoelde. Ze inhaleerde diep en kneep haar ogen tot spleetjes. Ze besloot de afstand tussen Lucas en haar te verkleinen, ze begon te rennen en haar woede nam de macht. Ze sprong op en knalde uitelkaar. Onhandig vloog ze een eindje door de lucht en viel met een smak op de grond. 'AUW!' riep ze in gedachte. Ze stond wankelend op en vroeg zich af waarom alles opeens zo hoog leek. 'Je bent een wolf sukkel!' vertelde het stemmetje in haar hoofd weer. Ze bekeek haar arm, veels te harig, ze was inderdaad een wolf geworden. Ze grijnsde en kwispelde, 'LUCAS JE BENT GEWELDIG!' riep ze lachend. Ze sprong vrolijk naar hem toe en begon hem onder te likken. 'Dankje dankje dankje!' riep ze lachend.