Nieuw hier

Michael werd wakker en keek rond zich. Waar was hij nu weer verzeild geraakt? Hij stond recht en hij zag even wat er de avond daarvoor gebeurd was. Hij was op de vlucht geslagen voor iets. "Ik hoop dat ik het niet met me mee naar deze plek heb gebracht..." fluisyerde hij tegen zichzelf. Hij krabte zich even en keek dan even naar de lucht. De lucht was wit, net zoals het bos rondom hem. Het was winter, en de sneeuw dwarrelde rustig vanuit de hemel neer op de grond. De sneeuw bleef liggen, buiten de sneeuw die op Michael lag, want die smelte meteen weg. Michael snoof even in de lucht. Er stond iemand naar hem te kijken. "Wie is daar?" gromde hij luid en waarschuwend.

Leah was door het bos aan het wandelen toen ze verderop iemand zag. Ze vond het altijd heerlijk als het sneeuwde ... Ze merkte de waarschuwende toon in Michael's stem en hield haar adem in terwijl ze in haar korte rok en shirt door de sneeuw begon te lopen. Het sneeuw dat haar huid raakte veranderde meteen in water zodat het leek of ze net had gedoucht. Ze glimlachte verlegen naar Michael en bleef voor hem staan. 'Sorry .. ik wou je niet bespioneren.' merkte ze droog op. Ze schudde haar natte haren uit en keek teon weer op naar Michael. 'Ik ben Leah .. wat doe je hier? Ik heb je hier nog nooit gezien.' zei ze met een voorzichtige glimlach. Ze probeere zicihzelf een houding te geven door haar linker hand op haar heup te zetten en naar de jongen voor haar te blijven kijken. Was hij verward? Ze had echt goed opgelet de tijd dat ze hier doorbraht maar hém had ze nooit gezien.

Michael zag Leah tevoorschijn komen, Leah was ook een weerwolf zoals hem viel Michael op. Enerzijds door haar geur, en door haar lichaamswarmte. "Het is niets..." hij keek naar Leah en liet zijn dominante houding meteen achterwegen. "Ik ben Michael, en ik weet niet wat ik hier doe... Ik was op de vlucht voor iets. Ik ben opzoek naar men roedel... Ik was de Alpha. Alleen, ik denk dat ik de enige overlevende ben." Michael snapte het allemaal niet meer. Hij ving een glimp op van Leah's gedachten. Michael kon gedachten lezen, dat was een lastige kracht want soms hij het niet wilt doen weet hij toch wat de persoon of wolf voor hem dacht. Hij zei er maar niets over maar bestudeerde in die plaats leah een beetje.

Leah keek aarzelend naar Michael 'Roedel ... Alpha?' ging het door haar hoofd heen. Ze hield haar adem in en merkte dat Michael zijn dominante houding liet varen. 'Ik ... eeeh. Ik heb verder niemand gezien.' merkte ze luchtig op. Ze schudde weer even haar haren door elkaar zodat waterspetters door de lucht vlogen. 'Alpha dus?' zei ze daarna ongemakkelijk. Ze dacht aan de wolvensporen die ze had gezien ... het had haar een vreemd verdrietig gevoel opgeleverd. 'Wauw ... je bent een echte dieren vriend dus.' ging ze verder. Ze wist helemaal niet dat Michael zelf een weerwolf was. 'Ik wil je wel helpen zoeken.' sloot ze haar langdurige stukken zinnen af. Ze glimlachte en schopte tegen het sneeuw aan dat zich aan het ophopen was ... waarom keek hij haar zo aan? Had ze iets verkeerds gezegd?

'Da's rots voor je,' Zei een rustige stem uit een bosje. Rustig kwam een gespierde jongen uit het bosje gestapt. Zijn bovenlijf was zoals altijd ontbloot. Hij glimlachte even en bekeek de twee. Hij kon ze beide niet, nou ja. Buiten Taylor om, kon hij helemaal niemand hier. Zijn voeten raakte het gras, maar je hoorde niets. Het makkelijke van lichtvoetigheid, niemand hoorde je aankomen. Zachte landing, onopgemerkt rondrennen was best fijn. Al soms irritant omdat iedereen van je schrikt omdat ze je niet horen aankomen. Hij bekeek Michael wat langer dan Leah, schatte hem een jaartje jonger dan hemzelf, maar zeker niet minder gespierd. 'Sam, aangenaam,' Zei hij rustig, zonder zijn hand op te steken. Sam was nooit zo'n heel erg beschaafde jongen geweest.

Leah draaide zich met een ruk om toen ze opeens een opmerking hoorde en gleed daarbij uit. Ze viel met een smak op de grond terwijl er een hard hol geluid was te horen. Ze zuchtte, 'Nou ... jezus. Laat me niet zo schrikken man!' zei ze lachend. Ze stond op terwijl haar oude wond weer een beetje open ging en snel weer genas. Ze grijnsde vrolijk naar Sam. 'Haai, ik ben Leah.' stelde ze zichzelf voor. Ze was door haar val naast Michael komen te staan en keek schitig zijn kant op, natuurlijk dachten ze nu dat ze een volslagen idioot was. 'Wauw, ontmoet ik toch nog wat mensen.' merkte ze weer droog op. Ze keek snel naar de twee jonegn voor zich -hoewel ze Sam geen jonegn meer kon noemen- en veegde over haar korte rok waar nu allemaal scheurtjes in zaten, het was veels te warm hier in de sneeuw.

Het viel Michael meteen op dat Leah nog nooit in een roedel had gezeten. Hij keek haar even aan en ze wist ook nog niet dat hij een weerwolf was. 'Ze moet er zelf maar achter komen!' dacht hij. "Euhmmm... Ja, een enorme dierenvriend. Zeker van wolven." hij keek even geheimzinnig en deed dan weer normaal. Lenig sprong hij een boom in. Hij keek of hij in de verte iemand van zijn vorige roedel zag maar er was niemand. Hij sprong weer naar beneden en lande voor Leah. "Heb je het niet koud?" vroeg hij plots. Dan keek hij naar zichzelf. Hij moest niet veel zeggen want hij had zelf ook alleen maar een open hemd aan en een korte broek. Hij glimlachte onschuldig en Ging op een omgevallen boomstam zitten. Hij hoorde Sam en bestudeerde hem ook. "Michael, aangenaam." en hij glimlachte

'Aangenaam Leah en Michael,' Hij richten zich op Michael, 'Dus jij zoekt je roedel, waarom laat je ze dan ook achter als Alpha zijnde?' vroeg hij rustig. Het leek hem een domme zet om als Alpha je roedel achter te laten, maar dat was zijn mening. 'En volgens mij heeft niemand het hier koud,' Hij wees op zijn eigen lichaam. 'Ik in ieder geval niet,' Hij glimlachte even en keek Michael rustig aan. Af en toe leek het alsof hij zijn hoofd fronste, 'Gedachten lezen...?' vroeg hij daarom maar, uit nieuwsgierigheid. 'Hoelang weten jullie het eigenlijk al...?' vroeg hij daarna in het algemeen. 'Sam, kappen. Niet te veel gaan vragen,' bestrafte hij zichzelf daarna

"Ik liet mijn roedel niet achter. Dat zou ik nooit doen, men roedel was men leven. We waren samen op de vlucht voor iets en er bleven er telkens achter. En zo zijn we uit elkaar geraakt." hij keek kaar Sam en keek even waarschuwend. Het was zijn gewoonte dat hij respect kreeg... Al snel besefte hij dat hij niet in de roedel was en liet dus zijn dominante houding weer zakken. Hij keek vriendelijk naar Sam. "Ja inderdaad gedachten lezen." hij luisterde naarwat Sam zei over het koud hebben en Michael knikte instemmend. "Ik weet het al mijn hele leven. Volbloed." hij las Sam's gedachten even zonder dat hij het besefte. "Vraag maar wat je wilt."

'Aha,' Zei Sam rustig. Echt veel vertrouwen had hij er niet in, 'Weet je toevallig ook wat dat 'iets' was?' Als hij het toch niet erg vond als hij zou doorvragen, dan zou hij door vragen. 'Ik ben ook een volbloed, mijn vader was er ook een. Beta van de roedel die hier een tijdje leefde,' Hij glimlachte. Ooit hoopte hij een eigen roedel te krijgen. Baas te zijn over het hele zooitje en het naar zijn eigen hand zetten. 'Gedachten lezen is soms makkelijk, maar meestal irritant. Daarom ben ik blij met mijn eigen krachten,' Hij keek de twee even aan en zei ter verduidelijking, 'Snelheid en lichtvoetigheid, vandaar dat ik je zo makkelijk kon laten schrikken, Leah,' Hij glimlachte naar het meisje.

"Nee, het was iets groots..." hij keek naar Sam. "Als je het niet vertrouwd, of mij is dat jou probleem, het is maar dat je het weet." en hij keek even naar Sam. "Ja, kan inderdaad lastig zijn, maar ja." zo weet ik of dat de persoon voor me liegt of niet." hij keek even naar Leah en grinnikte. Weer spring hij in een boom om te kijken of hij iets of iemand van zijn roedel zag, maar tevergeefs. Met een bezorgd gezicht sprong hij weer naar beneden. Hij lande soepel en keek Sam en Leah aan. "Sorry als ik soms een beetje raar doe ofzo..." en hij keek naar de lucht.

'Het is mijn gewoon nooit iets opgevallen, terwijl ik hier toch al een paar jaar rondzwerf.' Zei hij rustig. Sam knikte toen Michael zei dat het lastig kon zijn, maar goed... Zijn ogen achtervolgde hem toen hij de boom in sprong en weer naast hun landen. 'Ik snap best dat je je bezorgt maakt, het is ook niet bepaalt het makkelijkste,' Hij glimlachte luchtig, vroeg zich af hoe het zou zijn geweest als hij zelf een roedel had gehad. Ach ja, misschien over een tijdje zou hij gaan proberen om een par leden te werven. Het kon nooit veel kwaad om een roedel achter je te hebben staan.

"Jij zweeft hier rond maar ik kom wel van kilometers verder hè..." zei Michael stil. Hij werd zowat zot van de ongerustheid. 'Ik denk dat ik me erbij moet neer leggen...' dacht hij. Hij keek naar sam. "Jij wilt ook een roedel hoor ik? Dan wil ik er wel bij. Tenzij ik men eigen roedel weer heb..." en hij keek even kort naar Sam. Sam was bruiner dan hem, kleiner, maar qua leeftijd waren ze ongeveer een paar maanden verschillend, en qua lichaamsbouw waren ze beiden goed gespierd.

Leah had zitten luisteren maar was niet wijzer geworden uit wat de twee jongens zeiden. Ze liep naar een boom toe en sprong er vrolijk in, ze liet haar benen in de lucht bungelen en liet de tak schudden zodat het sneeuw eraf schoof. 'Gedachte lezen?' mompelde ze voor zichzelf. Ze begon het steeds vreemder te vinden en ze leunde tegen de boom aan. Ze werd gek van al dat sneeuw dat als water op haar huid gleed. 'Het is zo warm.' zuchtte ze. Ze besloot zich verder niet met het gesprek van Sam en Michael te bemoeien en staarde naar haar lichaam die nu helemaal nat was. 'Wat is er toch aan de hand.' mompelde ze. 'Roedel ... alpha ..' dacht ze weer. Ze snapte er niets van.

'Ik kan je goed gebruiken, maar ik heb zeker nog een paar leden nodig voordat ik kan gaan beginnen.' Hij keek Leah even schuin aan, maar aangezien hij had opgevangen dat ze nog nooit in een roedel had gezeten hoopte hij er niet te veel van. 'Misschien zijn er nog andere die erbij willen,' ZIjn blik gleed weer over Michael heen, niet meer dan een paar maanden hoogstens een jaar verschil qua leeftijd. Goed gespierd, handige gaves, al was hij iets kleiner dan Michael. Maar grootte doet er niet toe, hij was snel., Dat was het belangrijkste.

{Korte post, ben bezig xD}

(xd)

Michael keek naar Leah, "Weet je s je iets niet snapt zeg het Dan gewoon maar zit er niet mee in je kop want het is lastig." en hij keek naar Leah. "Een roedel is een groep wolven die om het zo te zeggen een soort famillie vormen. Die er in tijden van nood voor elkaar zijn, die elkaar beschermen, wat dan ook." hij keek naar Leah en dan weer naar Sam. Als Michael een roedel zou hebben en Sam zou er in willen zou hij Sam als Béta of onderalfha nemen. Hij keek rond zich en rook een vreemde geur maar hij hechte er verder geen aandacht aan.

{Tja, drukte, ik haat het ><}

Sam keek even vreemd op toen Leah vroeg wat alles precies in hield. Hij had wel al zo'n vermoeden, maar wilde het liever niet zeggen. Hij deed zijn mond open om wat te zeggen, maar Michael was hem voor en legde het piekfijn uit. 'Tja.. Dat is het wel zo'n beetje. Maar als ik vragen mag, jij bent toch ook ee weerwolf?' Het kwam er wat twijfelachtig uit, omdat hij wist wat voor een vreemde opmerkingen ej dan kreeg. Mensen die je vreemd aankeken, of uit lachten. 'Zeg Michael, even over die roedel. Aangezien je zelf Alpha was van je eigen roedel, lijkt het mij het handigste als je op een hoge rang blijft. Dus wat dacht je ervan om Rechterhand te worden,'

Michael keek even sluw. "Of wat denk jij ervan rechterhand te worden?" hij keek Sam aan. Michael starte liever zijn eigen roedel. Hopelijk begreep Sam dat en wilde hij, als hij niet in Michael zijn roedel wou, toch een samenwerkende roedel zijn. Hij keek even naar Leah in de boom en begon nu toch ook wel te twijfelen of ze wel een echte weerwolf was. Hij snoof even en rolde met zijn ogen waarna hij afwachtte op een reactie van Sam. Hij stond recht en snoof weer eens de geur op. Het was erger geworden die rare geur. Omdat Sam en Leah niets zeiden, vroeg hij: " ruiken jullie dat ook?"

(heb toestemming g een roedel te beginnen dus jah... Michael is liever alpha xd)

'Weerwolf?' antwoordde Leah met een hese stem. Ze hield meteen op met denken en keek Michael lang aan. 'Ik weet heus wel wat een roedel inhoud.' merkte ze snibbig op. Ze wendde haar hoofd af en probeerde nergens meer aante denken. 'Ik heb geen idee waar je het over hebt.' zei ze kort tegen Sam. Ze klom weer behendigd uit de boom en ging voor de twee staan. 'Ik ben geen weerwolf ... ik heb nog nooit weerwolven gezien .. ik ken alleen maar wolven.' zei ze droog. Ze draaie zich om en begon over haar lijf te trillen, ze haatte het als ze niet werd begrepen. Ze snapte haar eigen lichaam niet meer. Ze wierp nog een blik op Sam en Michael 'Ik .. moet gaan.' zei ze kort terwijl ze langzaam weg begon te lopen.

{Ik heb aanvraagje gedaan, ikke je er weer uithalen xD}

Sam keek even vreemd op, maar begreep Michael wel. Hij haalde zijn schouders op en keek naar Leah. Zou ze wel een weerwolf zijn, of had hij weer eens een fout gemaakt. Het was som ook zo lastig met al die nieuwelingen uit elkaar te houden. Om te weten te komen of ze wel of geen weerwolf zijn. Hij zuchten even, ging zitten. Hij wilde net weer iets zeggen toen een vreemde geur onder zijn neus kwam. Een diep gegrom kwam vanuit zijn keel, 'Wat is dat?' vroeg hij rustig, maar zijn spieren spanden zich al aan. Toen Laeh zei, wat hij vermoeden richten hij zich weer op haar. Geen weerwolf dus, en niet eens wetend wat het zijn. Hij zuchten weer, maar zijn aandacht werd al snel weer getrokken door de vreemde geur.

(Sorry, maak me maar rechterhand, sorry dat ik zo lastig doe.)

"aan de andere kant zou ik wel je rechterhand willen zijn." hij keek even naar sam. Hij wist het niet goed meer maar dit voelde juist. Hij keek naar Leah. "Neeh Sam, ze is er degelijk eentje, haar geur en lichaamswarmte veraden het." Hij las even haar gedachten. "En ze word eenzaam als ze wolvensporen ziet..." hij lachtte even en richte zich dan ook op de geur. "Eindelijk nog iemand die het ruikt..." zei Michael opgelucht. "Ik weet niet wat het is maar het ruikt naar vergend da mijn roedel ahterna zat." hij keek op en sprong behendig een boom in. Hij sperde zijn ogen wijd open. "Sam, kom kijken..."

{Gekke, Maar goed, ik zet je er weer bij xD}

Michael haalde zijn schouders weer op, keek naar de plek waar Leah was verdwenen. 'Ooit zal ze er wel achter komen, ooit.' Ze hij daarna. Hij ging op zijn tenen staan, maar kwam niet erg ver met zijn zicht. Wat hij ook rook, het kwam niet van hier en het was iet bekend. Maar wat was het dan wel..? Hij gromde weer, probeerde hoger te komen. "Sam, kom kijken..." hoorde hij plots achter zicht. Met een paar behendige sprongen zat hij boven Michael in de boom, 'Wat is dat...?' vroeg hij met grote ogen van verbazing.

"Ik weet het niet. Ik kan er niets in zien." het was een hele plek mist met in het midden een pikzwart ding dat bewoog, en het kwam razendsnel hun kant op. Michael keek even naar Sam. Hij sprong uit de boom en rende er zonder bij na te denken heen. "Sam blijf hier. Ik ga kijken wat het is. Het heeft mijn roedel vermoord." hij draaide zich weer om en liep op een razend snel tempo op de mist af. zou Sam hem tegenhouden?

De plek zat onder de mist, Sam kon niet goed zien wat het was. Hij gromde weer, zag dat Michael uit de boom sprong. Hij rende weg, met de woorden dat hij hier moest blijven. Sam gromde, sprong uit de boom, kwam keurig op zijn voeten terecht en rende achter Michael aan. Onder het rennen veranderde hij naar zijn zwarte wolven gedaante. Hij sprinten achter Michael aan, had hem al snel ingehaald en gebaarde dat hij op zijn rug kon gaan zitten. Zo zou het sneller gaan.

Michael spring op Sam zijn rug en ze renden er op af. Op een begeven moment sprong Michael van Sam af. In de lucht veranderde hij in zijn Machtige bruine wolfgedaante. Je kon echt wel zien dat hij een goede Alpha was. Hij rende voort hij rende op zijn hardste, natuurlijk liep Sam nog sneller maar Michael kon hem toch goed bijhouden. Michael liep voor een wolf die geen snelheidskrachg had toch ook wel heel hard. Hij zou waarschijnlijk de snelste normale wolf zijn. Hij hoorde gedachten in de verte. 'Moorden, ik wil moorden!!!!' klonk het. Het begon mistig te worden, steeds donkerder... Tot op een begeven moment ze allebei stopten omdat ze bun igen niet konden geloven. Het was afschuwelijk.