Just Dance

Sinds ze hier op school was geplaatst door haar oom was ze stil geweest. Haar oom was opeens bang voor haar geworden, ze kon een vacht krijgen nou en? Maakten dat gelijk dat ze eng was, nee ze was nog steeds dezelfde Lyra als daarvoor. Een beetje afwezig keek ze op haar rooster ze had vrij, de rest van de dag bijna alleen het laatste uur nog een les. En er waren op het moment geen binnen gym lessen. Teminsten dat stond niet op het rooster. Ze liep over het school plein met haar rugtas op haar rechter schouder hangen. De gymzaal lag achter de school, ze liep om de school heen in plaats van er door heen, school was bijna een gevangenis. Zo zag het er een beetje uit naar Lyra haar idee. Dat herinerde haar aan waarom ze hier was, omdat ze een weerwolf was. Het had in haar bloedlijn gezeten, maar waarom had haar oom er dan geen last van? Was hij uberhaupt wel familie van haar.. ach waarschijnlijk niet, ze was haar halve leven voorgelogen. Sinds haar ouders verdwenen waren. Er ging een steek door haar heen, ze voelde altijd een leegte als ze aan haar ouders dacht. Al snel stond Lyra voor de gymzaal ze deed de deur open en liep naar de kleedkamer, ze dumpte haar tas op de grond en haalde daar een sportbroek uit en een hemdje. Rustig trok ze het aan, ze deed been warmers aan, niet dat dat echt nodig was met haar lichaams tempratuur. Maar het zat gewoon lekker, ze pakten haar mobieltje en sloot die aan op boxen, het duurde even. Maar met geduld bereik je heel veel. En dit was niet de eerste keer dat Lyra dat ontdekte. Na een tijdje te hebben gezocht had ze eindelijk een nummer gevonden. Ze zetten het aan en de gymzaal werd gevuld met Muziek. Lyra sloot haar ogen, en luisterde naar de muziek als ze zich verveelde dan danste ze graag. Het leiden haar af van nare dingen waar ze niet aan wilde denken. Haar lichaam bewoog me met de muziek, Lyra was in haar eigen wereld op het moment. Haar omgeving vergat ze even voor het gemak en genoot van het dansen.

Lucas was net nieuw op deze school en zat zoals in elke school in de gymzaal en zat daar wat te trainen,met zijn mp3 oortjes in zijn oren. Hij was aan het gewichtheffen. Hij was simpel gekleed,een wit lijfje en een zwarte joggings broek. Hij tilde zijn laatste gewichten en hoorde dan andere muziek. Lucas legde de ijzeren baar met de gewichten op terug op de staander en keek vanwaar de muziek kwam. Hij legde zijn oortjes en mp3 in zijn zak en speurde de zaal af. Maar echt iemand zag hij niet, tot hij voorbij een paal liep,en daar zag hij iemand. Een meisje van ongeveer zijn leeftijd die aan het dansen was. De muziek had een goeie beat uiteraard,hij bewoog er langzaam maar zeker ook op mee. Maar na een tijdje dansen stopte hij ook omdat hij zich eigenlijk wel aangestaard voelde. Hij ging tegen de dwarsbalk leunen en keek naar het meisje,dat bewoog als een echte danseres,ze leek de grond zelfs amper aan te raken.

Haar lichaam genoot van de muziek, zoals ze dat altijd al deed. Bijna elk soort muziek was goed als je het Lyra vroeg, ze was niet zo moeilijk en was snel tevreden. De muziek was afgelopen, haar ogen gingen langzaam open, eerst stond ze met haar rug naar de jongen toe. Ze had een geluid gehoort een klink, ze had het zich verbeeld dat dacht ze teminsten. Tot ze zich omdraaide en keek naar een jongen die daar stond. Hij had eem mp3 oortje in zijn hand, Lyra haar mond viel open van verbazing. Ze had hem eerder niet gezien of gehoort, toen pas viel het haar op dat er achter ook nog een ruimte was. Ow genant.. Lyra merkte dat ze de jongen stond aan te gapen snel draaide ze zich om en liep naar de boxen en zetten ze uit en ontkoppelde haar mobieltje weer. Snel deed ze hem in de zak van haar sportbroek. Waarschijnlijk had hij last gehad van de muziek, ze keek even vanuit haar ooghoeken naar de jongen. Hij was van haar leeftijd, misschien zaten ze wel bij elkaar in de klas. Niet dat Lyra erg opletten als het om haar klas ging, ze ging naar de lessen omdat het moest, anders zou ze haar tijd anders gebruiken. Haar hart ging tekeer, wat had hij gezien, hoe zou hij over haar denken. Er waren genoeg die haar verafschuwde en raar vonden. Een rilling ging over haar rug, ach er was maar een manier om er achter te komen. Snel schoof ze haar twijfels aan de kant. Langzaam liep ze naar de jongen toe en glimlachten onzeker. 'Uhh Hey, ik ben Lyra.. Wie ben jij?' vroeg ze vriendelijk. Haar ogen stonden vriendelijk zoals altijd, ze keek nieuwschierig naar hem, hij moest hetzelfde zijn als zij een weerwolf. Was hij nieuw net als zij? Of was hij haar eerder gewoon nog nooit opgevallen, want ze had eigenlijk nog geen vrienden gemaakt in die paar dagen dat ze hier was. Misschien kwam het omdat ze zich afsloot van de rest. Ze bekeek hem van onder naar boven, hij was nog best lang of leek dat maar zo? Ze bleef hangen bij zijn ogen, ze wachten geduldig af tot hij zou reageren.

Lucas keek het meisje aan toen ze stopte met dansen. Ze had hem zien staan en het was haar niet echt goed bevallen blijkbaar. Hij glimlachte kalm naar haar,iedereen bestede zijn tijd wel met iets anders,en zo zou het altijd zijn. Toen het meisje naar hem kwam merkte dat ze twijfelde,dat was aan haar te zien. Ze stelde zich voor als Lyra,een naam die hij nog niet veel had gehoord,nog nooit eigenlijk. "Ik ben Lucas"zei hij vriendelijk tegen haar. De geur die bij haar hong,hong zowat bij elke leerling hier,dit was iemand zoals hij. "Ik was aan het trainen en hoorde je muziek,en ik wou weten van wie die afkomstig was"zei hij tegen haar op een hele vriendelijke maar kalme toon. De jongen rekte zich uit en geeuwde eventjes. "Sorry ik ben moe,en trouwens je danst wel goed"zei hij met een glimlach op zijn gezicht. De jongen zijn zwarte haar glansde door de lichtinval,hij was best wel groot voor zijn leeftijd,maar iedereen was hier best wel groot. Hij was breedgebouwd en had donkerbruine ogen. "Zit jij hier net,of ben je hier al langer"vroeg hij dan aan haar.

De jongen glimlachten kalm naar haar, hij stelde zich voor als Lucas, Hij vertelde waarom hij was gaan kijken, hij had de muziek gehoort. En was nieuwschierig aangelegt net als Lyra, ze glimlachten. 'Tja nieuwschierigheid is iets wat ik ook heb, en het heeft me ook wel eens in de problemen gebracht.' zei ze lachend. Lucas gaapte even en rekten zich uit, hij zei dat hij moe was. Haar ogen lachten mee, toen hij zei dat ze goed kon dansen werd ze lichtjes rood. 'Ow dankje..' mompelde ze zacht. Ow dankje.. jemig wat een antwoord zeg, waar had ze last van? Normaal als ze met iemand praten kon ze wel een zinnig woord zeggen maar nu. Dit sloeg wel alles, ze kon zichzelf wel slaan voor haar vage gedrag. Gaf een goede eerste indruk bij Lucas zeg. En hoe deed hij dat toch, die eeuwige glimlach, zou hij ook wel eens niet glimlachen? Toen hij weer begon te praten herstelde Lyra zich snel. Hij vroeg of ze hier al langer was of nog maar net, 'ik ben nog maar een paar dagen hier, en jij ben jij ook nieuw?' vroeg ze daarna. Lyra speelde met een plukje van haar haar en keek de gymzaal rond, hij was groter dan hij eerst had geleken. De kans dat er veel binnen gym was was best klein, omdat weerwolven sterker waren dan mensen. En dus ook snel dingen kapot maakten binnen. Wel jammer er waren een heleboel leuke sporten die je binnen kon doen. Maar goed ze keek weer naar Lucas en keek afwachtend af. 'Kan je dansen?' vroeg ze opeens aan hem.

"Problemen,om je nieuwschierig heid,kan ik over meer praten"zei hij met een grijnsje en staarde even naar de grond. Maar als snel keek hij weer naar haar,omdat er niet veel andere mensen hier rondliepen,wat wil je,die zaten waarschijnlijk buiten wat te dollen. Ze werd rood om haar compliment,maar de waarheid mocht gezegd worden en dit was de waarheid. Normaal was hij een waterval van woorden,maar op dit momet,wist hij niet wat hij moest gaan zeggen. Hij streek even door zijn haar en stak daarna zijn handen in zijn zakken. "Ik ben hier nog maar vanaf gisteren eigenlijk,je bent zowat de eerste die ik hier spreek"zei hij en haalde zijn schouders ^op,even was die glimlach enkele seconden verdwenen. "Ik kan wel dansen,voor zover dansen dan ook wel gaat"zei hij met een grijns. De donkere ogen van Lucas keken Lyra aan in haar ogen,maar zodra het tot zijn verstand kwam,wist hij dat ze zicg waarschijnlijk ongemakkelijk voelde. Hij kon er ook niets aan doen dat hij een jongen was. De hormonen,dat was iets slecht voor een jongen,en ook wel voor een meisje.

'Hmm eigenlijk elke puber en puber weerwolf wel denk ik.' zei ze grinnekend. Als mens kwam je ook snel in de problemen, dat had ze ook mee gemaakt. Het weerwolf zijn had haar ook wel eens gered, vooral van de politie. Zelfs als ze niks had gedaan werd ze wel eens achtervolgt. Soms waren mensen zo dom.. Ookal moest ze niet vergeten dat zij ook nog voor een deel mens was. 'Jij bent de eerste die ik hier spreek. Ik ben niet zo aanspreekbaar in de klas, omdat ik vaak niet geaccepteert word door andere.' zei ze rustig. Hij was rustig en vriendelijk, goed karakter en was niet opschepperig qua gedrag. Goed gezeldschap kwam ze tot conclusie. Toen hij haar vraag over dansen beantwoorden begon ze te stralen, een brede grijns verscheen en haar ogen schitterden. Een jongen die kon dansen mocht in de krant. Even keek ze hem onschuldig aan, hij keek haar recht aan alleen nu had ze er geen last van. Ze grijnsde omdat ze hem wilde laten dansen, hopen dat hij wist hoe de dans ging anders moest ze het hem eerst leren. 'Kan jij een wals dansen?' vroeg ze onschuldig aan hem. Haar ogen zochten zijn ogen en keek hem vragend. 'Of moet ik hem je eerst leren?' vroeg ze daarna. Lyra liep al naar de boxen en sloot haar mobieltje weer aan, en zocht alvast een wals nummer op. Daarna keek ze naar Lucas wachtend op een antwoord op haar vragen.

Lucas keek haar met een domme grijns aan en haalde zijn handen uit zijn zakken. Hij luisterde zo als hij altijd deed bij iedereen. Nooit zou hij gaan opscheppen over iets wat hij wel kon en anderen niet,zo was zijn karakter niet. Hij was zowat de lievere jongen als het daarop neerkwam en je het weerwolf zijn wegdenkt. "Wel bij mij is het zowat hetzelfde als bij jou,van dat jij de eerste bent die ik spreek"zei hij tegen haar. Het meisje voor zich was anders dan de meeste die hij buiten school kende,ze was vriendelijk,en je kon met haar lachen. "Wel ik wens je veel geluk met het leren"zei hij droog tegen haar. Hij ging recht staan en keek haar aan. "Wel hoe beginnen we"vroeg hij vriendelijk aan haar en deed zijn vest die hij had aangedaan uit en smeet die ergens neer en stak zijn mp3 in zijn zakken.

De domme grijns liet haar glimlachen ze zag je hem zijn handen uit zijn zakken halen een goed begin. Lyra liet het nummer beginnen en liep naar Lucas toe. Ze trok hem iets verder de zaal in, ze legde zijn ene arm om haar middel en haar hand op zijn schouder. En hield zijn andere hand beet, ze keek hem even aan 'Volg mij maar ik leid deze keer wel.' zei ze lachend. De muziek was zacht, eerst waren het simpele klanken. En er kwamen meer instrumenten bij, het ging in elkaar op. Lyra begon te dansen ze had dit vaker gedaan ze stak veel vrije tijd in dansen. Ze zorgde er voor dat ze Lucas mee trok, ze keek hem met stralende ogen aan. Ze had nog nooit een jongen zover gekregen dat hij ging dansen. De muziek werd uitbundiger, Lyra genoot van de lol die ze had. 'En hoe vind je het?' vroeg ze onder het dansen aan Lucas. De muziek begon langzaam zachter te worden en uiteindelijk stierf het weg. De stilte kwam over de zaal heen. Lyra stopten met dansen en bleef staan ze glimlachten. 'Dankje dat was erg leuk, het is lang geleden dat ik samen met iemand gedanst heb.' zei ze opgewekt. 'Ik hoop dat je het niet en te erge marteling vond.' zei ze lachend.

Lucas keek haar aan en danste met haar de gehele zaal rond. Lyra leide hem natuurlijk,maar na een tijd kreeg hij het ook onder de knie. Hij glimlachte een tijdje lang. Toen de dans ten einde kwam keek haar haar aan. "Wel de dans zelf is wel leuk,en het gezelschap is ook wel tof. Een marteling,nee zo erg was het nog niet hoor. Het was nog plezierig vond ik,maar wat vond jij"zei hij tegen haar en keek haar even aan. Het licht vanbuiten viel naar gelangen tijd ook binnen,en het liet de gehele zaal op lichten,en ook de twee mensen die er stonden. Zijn ogen glansde enkele momenten lang. "Als je nog is wil dansen met iemand,geef dan een gil,dan sta ik binnen de kortste keren bij je"zei hij en liet zijn armen weer naastzich vallen.

Haar lichaam was warmer dan normaal, het was leuk om te dansen met een ander. De laatste keer dat ze met een partner had gedanst was het alleen niet goed afgelopen. Tranen schoten in haar ogen, haar danspartner was verdwenen en later dood terug gevonden. Leeg gezogen en lijkbleek. Een steek ging door haar heen, denken aan haar verleden deed haar pijn. Lucas had het leuk gevonden om te dansen, snel zetten ze haar nare herineringen opzij. Ze leefden in het hier en nu en nu was ze gelukkig. Of teminsten zo ver dat kon. Het licht viel naar binnen en liet de zaal oplichten. Snel knipperde ze de tranen weg en hoopten dat hij ze niet gezien had, ze zag zijn ogen glinsteren. Het zag er lief uit. 'Het was leuk, en ik merkte dat je tijdens het dansen de smaak te pakken kreeg, ik hoefde steeds minder te doen.' zei ze lachend. Een briesje dat door een open raam kwam speelde met haar haar. 'En als ik nog een danspartner nodig heb dan ben jij mijn slachtoffer.' zei ze plagend. Hij liet zijn handen weer langs zijn zij vallen, ze voelde hoe zijn hand gleed uit die van haar. Ze haalde rustig haar hand van zijn schouder af en liet ze langs haar lichaam hangen. 'En ik ben blij te horen dat je het leuk vond, en je bent de eerste jongen die zo makkelijk toegaf.' zei ze lachend.

Lucas had de tranen wel gezien en achte er wel wat op. Hij legde zijn hand op haar schouder en streek daar zacht over. "Lyra, wat is er mis"vroeg hij zachtjes aan haar. "Tja weer een dans die ik kan toevoege aan mijn niet zo lange lijst"zei hij en grijnsde even. Nog steeds las je bezorgdheid in zijn ogen. "Wel en ik zal met plezier je slachtoffer wezen"zei hij droog tegen haar. De zon die nu over de zaal hong, het had wel iets anders,dan normaal. Alsof er wat te gebeuren stond hier op school,maar waarschijnlijk was dat weer iets waar hij veel te veel over nahad gedacht,in de korte tijd dat hij hier met Lyra was. Hij zou ook nog is zijn broer moeten gaan zoeken,zijn broer daar had hij op het moment niet veel zin in,dan zou hij weer is dom gaan doen, en zeker als hij het over het dansen met Lyra zou hebben. Allesins als zijn broer zo dom was, Lucas werd namelijk nog al snel kwaad.

Hij legde zijn hand op haar schouder, Hij moest de tranen hebben gezien, hij was bezorgd een rilling liep over haar rug. Hechten aan andere.. was dat wel slim de laatste keren verdwenen de gene waar ze om gaf. De bezorgdheid was in zijn ogen af te lezen, haar zicht werd troebel, snel keek ze naar de grond. Een traan liep over haar wang, waarom waarom won haar verdriet het van de vreugde die ze voelde nog maar een paar seconden geleden. Door het zonlicht in de zaal leek het bijna alsof ze buiten stonden op een heuvel. Lyra sloot haar ogen even en keek toen weer naar Lucas. 'Het spijt me, de laatste danspartner die ik had... die is gedood door een vampier. Hij was als familie voor mij, omdat mijn moeder en vader verdwenen zijn.' zei ze zacht. Ze glimlachten zwakjes, Lucas vrolijkte haar enigszins op. Als hij in haar buurt was was er een soort zon. Die haar wist optevrolijken, hoe rot ze zich ook voelde. 'En sinds ik.. een weerwolf ben, weet ik niet goed wat ik moet. Ik lijk nergens thuis te horen, ik woonde bij een oom tot voor kort, tot hij er achterkwam dat ik een weerwolf was. Toen werd hij bang en wilde niks met me te maken hebben, hij stuurde me hier heen. Ookal betwijfel ik of hij uberhaupt mijn echte oom was.' zei ze op zachte toon. 'En ik heb me niet zo op mijn gemak gevoelt en zo vrij als net. Ik kon zijn wie ik ben bij jou in de buurt ik hoefde me niet te verbergen of te schamen. Maar ik durf me niet te hechten aan andere ik ben al te vaak de gene waar ik om geef verloren.' zei ze aarzelend.

Lucas keek haar aan en zag een traan weg rollen. "Lyra,wat hun doen,dat kan je niet voorspellen,maar het is erg van je danspartner"zei hij zachtjes tegen haar. Hij streek de traan van haar gezicht weg en probeerde een glimlach op te zetten,maar het enige wat er te zien was,was de bezorgdheid voor haar. "Wel je maakte hetzelfde door als mij,aleen ik ben verbannen door mijn familie"zei hij kalm tegen haar. Toen ze vertelde dat ze zich wel vrij voelde bij hem,glimlachte hij heel zachtjes. Hij gaf haar een korte knuffel en keek haar daarna weer aan. "We zijn beiden nog jong,wees alsjeblieft niet bang om je te hechten,deze keer zal je ze niet verliezen geloof me. Daar zorg ik wel voor"zei Lucas tegen haar en drukte een kus op haar voorhoofd. De zon was nu ook langzaam aan het ondergaan en aan de horizon zag je een mengeling van oranje,rood,geel en roos en ook een beetje paars. Het was best wel mooi als je de kleuren echt samenvoegde,en de warme gloed van de zon paste er perfect bij.

Ze voelde dat de traan weg geveegd werd, niet te geloven dat ze had gehuilt.. Ze werd gekker met de minuut. Zijn bezorgdheid was lief, en eigenlijk wist ze niet hoe ze daar mee om moest gaan. Haar blik werd verward toen hij zei dat zijn familie hem hadden verbannen. 'Is je familie gestoort ofzo, wie verband jou nou?' zei ze met een beetje schorre stem. Ze schraapte haar keel en keek hem aan. Er speelde een twijfelende glimlach rond haar mond, toen hij zei dat ze hem niet zou verliezen als ze zich aan hem zou hechten. De korte knuffel, bracht een golf van vertrouwen mee het troosten haar. Even ademde ze diep in, hij kuste haar op haar voorhoofd. Haar ogen keken naar hem, dat was lang geleden. Laatste jaren deden mensen dat niet meer bij haar dat deden ze wel als ze klein was. Ze glimlachten 'Je laat me voelen of ik weer klein ben... eigenlijk ben ik dat ook in verhouding met jou. Volgens mij ben ik een van de kleinste op deze school van de mensen van onze leeftijd. Maar wacht maar af tot je mij ziet als ik verander.' zei ze met een glimlach. Als wolf daar in tegen was ze een stuk groter, dan zou ze misschien groter zijn dan sommige maar Lucas was groter. Dat dacht ze teminsten. Lyra keek door het raam heen naar de warme kleuren die de lucht vulden, het was prachtig. Ze sloeg haar armen om zijn middel en legde haar gezicht tegen zijn schouder. Hij was nu al een vriend voor haar, ze was veilig als hij in de buurt was. Dat was raar, maar het leek alsof ze hem al jaren kende. En niet misschien een uur of 2 ofzo. 'Ik hoop dat je het niet erg vind, maar je geeft me een geborgen gevoel alsof mijn hele jeugd gewoon een nachtmerrie is. En het heden best mee valt.' zei ze zacht. Even deed ze haar ogen dicht en hoorde heel even niks anders dan zijn hartslag.

"Wel ze zijn prettig gestoord"zei hij tegen haar en lachte even. Even keek hij rond en dan rekte hij zich weer is uit. "Dat is nog nooit gezegd tegen mij,maar het is wel lief. Misschien ben je niet de kleinste onder ons,onder mij natuurlijk wel"zei hij droog tegen haar en sloot voor enkele momenten zijn ogen. Toen hij haar twee armen omzich heen voelde,voelde hij zic geborgen in haar bij zijn. Zachtjes streek hij over haar armen. "Misschien is je jeugd dat ook,het heden is iets speciaals en zeker op deze school. De droom van mezelf is dat mijn verleden word gewist,en dat het nooit meer terugkomt. En zelf geef je me op dit moment ook geborgen bij je,,alsof ik je al heel lang ken"zei hij zachtjes tegen haar.

Toen hij zei dat zij familie prettig gestoort was kon Lyra niet anders dan lachen. Lachen was natuurlijk geworden, niet gemaakt zoals sinds de verdwijning van haar ouders het wel was. Hij streek over haar armen, een rilling ging door haar heen. Het was niet dat ze het koud was maar eentje van genoegen. Haar hoop om een vriend te vinden had ze laten varen en toch had ze er eentje gevonden. Zijn stem was vriendelijk en zacht, zijn woorden waren waar en dat wist ze zeker. 'Ik denk dat we in dezelfde klas zitten eigenlijk, het is vaak op leeftijd ingedeeld, de oudste zijn 19 en de jongste 14.' zei ze rustig. Het zou misschien minder erg zijn om de lessen te volgen met een vriend naast zich. Hij zei dat het leek alsof hij haar al heel lang kende, voorzichtig pakte Lyra een van zijn handen en kuste zacht zijn hand. 'Misschien kennen onze zielen elkaar al langer, alleen onze lichamen nog niet.' zei ze met een glimlach. Ze legde zijn hand tegen haar wang en keek hem aan. 'Vrienden zijn soms voor altijd.' zei ze zacht.

Lucas was blij dat ze weer lachte en was gestopt met te huilen,nooit had hij iemand graag zien huilen, om het verleden of om wat dan ook. "Ik hoop wel dat ik met je in de klas zit, ik heb niet veel zin in een klas vol vreemde"zei hij zachtjes tegen haar. Even keek hij weer naar buiten maar toen ze zijn hand vastpakte en kuste keek hij haar meteen in de ogen aan. "Onze zielen zijn bekende voor elkaar en ze zitten verstrikt in een wirwar van oude problemen,en een nieuw leven. Maar vanboven aan de top lopen ze zij aan zij naar boven"zei hij tegen haar en streek zachtjes over haar wang. Hoe lang het ook had mogen duren hij mocht Lyra al van in het begin. "Wij zullen zijn voor altijd, en er is geen weerwolf of vampier of mens die dit kan breken"zei hij tegen haar en glimlachte zachtjes.

De deur van de gymzaal ging open. Een grote zwarte wolf kwam muisstil binnen lopen. Zijn nagels tikte op het hout, maar je hoorde niets. Zijn gevoelige oren hoorde het gesprek, tussen twee mensen. Jonger dan hem, aan de stemmen te horen. Hij zou ze maar niet storen. Sam veranderde al snel weer terug naar zijn mensen lijf en trok zijn broek weer aan. Zijn bovenlijf was zo als altijd ontbloot. Hij liep naar de touwen toe, maakte er een paar los en klom in de eerste. Al snel zat hij bovenin de touwen, liet zijn benen los en probeerde zo lang mogelijk aan alleen zijn armen te blijven hangen. Daarna zwaaide hij naar een ander touw, klom daarop en wikkelde het touw rond zijn benen. Hij liet zich achteruit vallen, zodat hij ondersteboven hing. Het bloed stroomde naar zijn hoofd, wat hem rood kleurde. Hij liet zich uit de touwen vallen en landen met een zachte 'plof' op de grond. Met een lichte aarzeling liep hij naar het rek toe, pakte een voetbal en dribbelde ermee. In de verte stond een doel, waar hij van plan was om te scoren. Hij schoot, maar de bal was naast en schoot door een open deur. Sam rende erachter aan en kon de bal nog net vangen voordat hij tegen een meisje aan knalde. Hij keek op, ging recht staan en zei, 'Sorry voor het ongemak, ik wilde jullie niet storen,'

Haar hele lichaam ontspande, het was zo stil en volmaakt. Eindelijk een beetje geluk en vrede gevonden op school. Een reden om door te gaan, en aandacht aan de omgeving te schenken. Luisterend naar zijn woorden zag een Lyra een rooskleurige toekomst voor haar, een glimlach speelde om haar mond. Het leven zag er op het moment heel mooi uit, hij streek met zijn hand langs haar wang. Zacht gelach was te horen, haar ogen lachten mee. Haar laatste uur zou over een paar uur pas beginnen, dan zou ze haar klas weer zien. En of Lucas nou bij haar in de klas zat of niet als het zo uitkwam nam ze hem zonder te vragen gewoon mee. Er waren geluiden te horen het was niet heel hard. Maar er werden spullen gebruikt, ze ademde diep in. Nog een weerwolf haar blik ging even naar Lucas. 'Onze vriendschap kan alles aan.' zei ze opgewekt. En omdat ze zich had omgedraait naar Lucas en praten had ze niet gemerkt dat er een bal op haar af kwam. Opeens suizde er iets door de lucht op haar af, vanuit haar ooghoek zag ze het. Lucas zou ook in de baan staan, snel duwde ze hem weg. En net toen ze de bal wilden tegen houden stond er een grote jongen voor haar neus, haar ogen werden groot. De bal was gevangen net voor hij haar had geraakt. Lyra hapte naar adem en keek hem een beetje dom aan. 'Ik had je niet aan zien komen, ik knipperde en je stond hier opeens, zit jij bij mij in de klas?' vroeg ze hem een beetje buiten adem. 'Je komt me namelijk vaag bekend voor.' legde ze met een schaapachtige glimlach uit.

Sam glimlachte en haalde de bal bij zijn gezicht weg. 'Tja. Snelheid is nou eenmaal mijn ding,' legde hij rustig uit. Hij schopte de bal terug naar de andere zaal en keek naar de twee, hij schatte ze een paar jaar jonger dan hemzelf in. 'zit jij bij mij in de klas?' Sam schudde zijn hoofd, 'Nee, ik denk het niet. Ik ga volgens jaar naar de examenklassen, dus ik denk het niet. Ik ben wat te oud voor jullie,' Hij glimlachte weer. Zijn buikspieren stonden gespannen, waardoor zijn 'wasbordje' makkelijk te zien was. Hij glimlachte weer en zei, 'Wil je het nog een keer zien, of denk je dat je me weer niet kan volgen,' Hij schoot naar voren. Trok zacht aan haar haar en stond weer op zijn plek binnen twee seconden. 'Klaar,' Zei hij met een volmaakte grijns. Hij draaide zich even om, een vreemd geluid trok zijn aandacht. Maar het was niet veel bijzonders, toch moest hij voorzichtig zijn. Hier op school kon hij moeilijk de roedel roepen, dus moest hij zelf op alles letten.

Lucas keek haar aan en glimlachte even. Toen de jongen uit het niets tevoorschijn kwam,trok hij een geur met zich mee. De geur van Michael,Lucas zijn ogen werden zo groot als tennisballen wat deed zijn broer hier,wist hij dat Lucas hier was. Hij beet even op zijn onderste lip en balde zijn vuisten,hij draaide zich om en liep weer naar de andere zaal om weer gewichten te gaan tillen,zodat hij zijn zinnen wat kon verzetten. Van alle beelden schoten door zijn hoofd,van hoe hij verbannen werd,tot de dagen dat hij en zijn broer speelde met elkaar. In zijn nek glansde er enkele momenten iets,een kleine tattoo die zijn gehele familie droeg. Zijn knokels zagen volledig wit. Nu was ook de zon verdwenen en stond de parrelwitte maan aan de hemel,en die verlichte de zaal waar Lyra en de jongen zaten,de zaal waar hij zelf aan het trainen was,was volledig zwart.

Haar ogen dwaalde over de grote jongen hij was minstens een jaar ouder, binnekort gingen de oudste mensen verder naar een andere klas. Ach ze had het zich vast verbeeld, snelheid was zijn ding. Er hing nog een geur om de jongen, en Lucas werd opeens boos. Teminsten niet eens zozeer boos, eerder onrustig. Een golf van paniek ging door Lyra heen, opees waren zijn handen vuisten geworden. Hij draaide zich om en liep naar de ruimte waar hij vandaan was gekomen. Angst was in haar ogen te zien wat zou hij aan die geur herkennen dat hij zo reageerde? Haar blik werd weer redelijk normaal toen ze naar Sam keek. Zijn wasbordje was goed te zien, was hij gewoon ijdel, of was het makkelijker voor hem? Ze hield het maar bij het laatste geen slechte vooroordelen bedenken. Hij maakten een grapje en schoot naar voren, deze keer volgde ze hem hij was niet makkelijk te zien. Maar als je je best deed wel te volgen, hij trok even aan haar haar en stond in minder dan twee seconden in totaal weer op zijn plek. Alsof hij helemaal niet bewogen had, Lyra keek hem aan haar ademhaling was rustig. Ze was vanslag door Lucas omdat ze niet wist 'Haal die grijns maar van je gezicht ik heb je kunnen volgen.' zei ze met een glimlach. Nu was het haar beurt om zelfvoldaan te zijn. Het was misschien niet makkelijk maar ze had hem kunnen zien.. dat het met moeite was ging ze hem mooi niet vertellen. 'Ik ga me even omkleden als je het niet erg vind.' zei Lyra rustig tegen de jongen. Ze zou nog wel eens zien hoe snel meneer was als ze veranderd was. Rustig liep ze naar de boxen en pakten haar mobieltje en liep naar de kledkamer.
Rustig aan trok ze haar kleding uit haar ogen werden even groter en een sneeuwwitte vacht kwam uit haar huid. In vergelijking tot sommige weerwolven kon Lyra transformeren zonder geluid. Iedereen kon het als hij of zij maar genoeg oefende, heel zacht liep Lyra terug ze haalde geen adem. Met een paar geruisloze passen sprong ze op hem af en landen achter hem en liet een oorverdovende grom horen. Er stond daarna een grote grijns op haar snuit, haar ijsblauwe ogen keken nieuwschierig naar de reactie. De maan verlichten de zaal, het was al laat ze had haar les gemist ach een keer spijbelen kon geen kwaad. De maan werd weerspiegeld in haar ijsblauwe ogen die afwachtend stonden.

Lucas zelf lag op de bank om gewichten te tillen en keek naar boven,recht door het glas. Waarom was Michael hier,moest hij alles weer zo nodig gaan verpesten op deze school. Hij had de gewichten weer weg gelegd en staarde nog steeds naar boven,hij stond dan op en zag opeens een witte wolvin staan. Was dat Lyra? Hij schudde zijn kop,nee dat zou toch niet,maar haar ogen,het was Lyra ! Hij schudde zijn kop en liep naar de balk. Hij klom er behendig op en wandelde over de balk,in het midden zette hij zich neer leunend tegen een andere steunbalk. Lucas had een kleine ijzeren ketting gevonden op die plaats,een ketting van een klein meisje met pik zwart haar. Wel vroeg hij zich af wie het was,er zat geen specifieke geur aan. Toen hij even naar beneden keek zag hij Sam en Lyra. Sam rook niet aleen naar zijn eigen geur,ook naar andere geuren waarschijnlijk zijn roedel ofzo. Door veel te veel te overpeinzen gleed hij van de paal af,maar greep die nog krachtig vast en zwaaide zich naar de andere kant van de kamer. Het kettinkje was gevallen maar dat boeide hem weinig.

Lyra stond rustig af te wachten tot Lucas haar zou opmerken. Ze had duidelijk niet hard genoeg gegromt om het uit zijn trance te halen. Uiteindelijk kwam hij omhoog, hij keek haar verbaasd aan. Hij schudde met zijn hoofd, hij leek haar niet te herkennen, of toch de manier waarop hij naar haar keek. Jij schudde weer met zijn hoofd, haar ogen keken verward had ze iets verkeerds gedaan. Misschien had hij haar niet willen zien als wolf of was ze niet zoals hij dacht. Lelijker, zag ze er gemeen uit? Haar ogen volgde hem naar een balk waar hij op klom, hij had iets beet, een ketting. Lyra bleef een beetje angstvallig staan, haar ademhaling was gehaast, ze wilde geen verkeerde bewegingen maken. Maar toen hij stil bleef zitten liep ze met aarzelende passen naar Lucas toe. Ze raakte met haar neus zacht zijn hand aan, haar ijsblauwe ogen keken naar hem en wachten af hoe hij zou reageren. Was hij boos, zou hij haar vertellen wat hem dwars zat, voorzichtig ging ze liggen. Ze legde haar kop op haar voorpoten, waar was die sfeer gebleven die er tussen hun was geweest tijdens en na het dansen. De gezelligheid, de geborgenheid, waarom was hij opeens hard en.. afstandelijk? Een zachte piep liet ze horen, ze hoopten dat ze uitleg zou krijgen, zodat ze hem kon begrijpen.